Bir gün derste öğretmeni "rüştünü ispatlamak" kavramından bahseder. Ve şu şekilde tanımlar: "Çocukluktan yetişkinliğe geçme hikayesidir. Bu hikayeyi hayaletli ev hikayeleri gibi düşünün. Baştan sona o kadar korkutucudur ki masum ve saf bir çocuk bir kapıdan girer ve yaşadıkları yüzünden diğer kapıdan tamamen değişmiş olarak çıkar. Bu istenmeyen duygular yetişkinliğe giden otobandaki gerekli duraklar gibidir."
Ansiyedat bir an önce çocukluktan çıkarak bir yetişkin olup annesinden ve yaşadığı kaotik hayattan uzaklaşmak ister. Kendince bu geçiş sürecini hızlandırmak için bir plan yapar. Asi bir kız olup, düşük notlar alıp, kötü arkadaşlar edinip kötü partilere giderek gerçekleşeceğini düşünür. Ama her şey daha da kötüye gider. Annesinden uzaklaştıkça daha da yalnızlaşır, en iyi dostunu kaybeder, hiçbir şey istediği gibi gitmeyince otobüse atlayıp kaçmaya çalışırken annesi kızını bulur.
Bu güne kadar göçmen hayatı yaşayan anne kız kendilerine yeni bir hayat kurar ve her şey daha iyiye gider.
Basit bir yapım gibi dursa da ince meselelere dokunan bir filmdi. Örneğin Meksika göçmeni anne-kızın yaşadığı sorunları, eğitimsiz bireylere yapılan muameleyi, kilolu diye toplum baskısından zayıflama haplarına yönelen hayatların tehlikeye girmesini gördük. Yapılan yanlıştan her zaman geri dönebileceğimizi, anneliğin öğrenilen bir şey olduğunu anladık. Büyümenin ve öğrenmenin sürekliliğini bir kez daha gördüm. Bazen öğretmenlerin bazı hayatlara ne denli yön verdiğini, bazı hayatları ise kurtardığını gördüm.
Filmin sonunu ise çok, çok, çok beğendim. Bu filmi yıllar önce Eğitim Psikolojisi öğretmenim önermişti. Yarısına kadar "Bunu niye tavsiye etti ki?" diye düşündüm. Ama sona doğru her şey anlam kazandı. Yani benim de önerebileceğim bir film oldu.
