Evdeki Ses

 

Karantina sürecinde sizi en çok zorlayan neydi? Dışarı çıkamamak mı, yürüyüş yapamamak mı, işe-okula gidememek mi, arkadaşlarınızı görememek mi? Benim için bunların hiçbiri değil. Beni en çok zorlayan evdeki gürültü oldu. Sessiz hava sahası istiyoruum!..

NOT: Anne seni seviyorum ama biraz gıybetini yapıcam ^^

Hepimizin telefonla görüşme süresi pandemi sürecinde arttı kabul. Annem de herkes gibi başladı :)

Kız kardeşleriyle tek tek sonra konferansla sonra görüntü aramayla konuştu. Bayramlarda telefonla sıla-i rahim yaptı. Whatsapp veli gruplarından gelen sesli mesajları büyük bir ustalıkla yönetti, zoom derslerini hazırlandı velhasıl düzene kolay adapte oldu. Ben de ilk başta olağan durum diye ses etmedim.

Ama her geçen gün dozu artan telefon görüşmeleri,  yenilenen dakika paketleri, desibel sınırını geçen ses yüksekliği, limitleri zorlayan hertz seviyesi derken artık katlanılmaz raddeye ulaştı.

Sanki annem beni kolluyormuş gibi ne zaman elime kitap-defter, kağıt-kalem, yazılı herhangi bir metin alsam "ara" tuşuna basar oldu:)

"Anne hoparlörü kapatır mısın?"

"Anne kulaklık getireyim mi?"

"Anne kapı kapalı kalsın."

"Anne daha sabah konuşmadınız mı?"

"Sessiz olalım, gereksizse söndürelim" gibi uyarıların hiçbiri fayda etmedi, benim de aklıma sinsi bir plan geldi ve pusuya yattım. Plan şu:

1.Adım: Telefon görüşmesini ses kaydına al.

2.Adım: Konsantrasyon gerektiren bir anda kaydı son ses aç :)

NOT 2: Annem pandemiden önce dil kursuna gidiyordu bu süreçte zoom üzerinden derse devam ettikleri için ders çalıştığı zamanı bekledim. Yani ikinci adım birinci adım kadar kolay oldu.

Çok beklememe gerek kalmadan bir telefon görüşmesinin ses kaydını aldım. Çalışmaya oturduğunu görünce istifimi bozmadan:

"Anne bu fonda ders çalışınca daha kolay kavranıyor. Ben hep bunu dinliyorum." dedim ve  kendi sesini dinlettim. ( hayın evlat )

Önce güldü, verdiğim mesajı anladı. Sonra kendi alıp kapattı.

Tüm bu sözler bir yana Allah hiçbirimizi anne sesine hasret bırakmasın. Asla şikayet etmiyorum aksine sahip olduğum nimetin farkındayım. Yeter ki mutlu olsun, yeter ki sesi gür ve neşeli çıksın. Tüm çekiç-örs-üzengi sistemim onu işitsin razıyım.<3 <3 <3

Sonuç ne mi oldu?

"Nerden de geliyor aklına böyle şeyler?" deyip, yaşanan bu ilginç olayı teyzemlere anlatmak üzere telefona sarıldı ;)  Ava giderken avlandım, kendi topuğuma sıktım resmen.

Siz siz olun annenize ders vermeye kalkışmayın arkadaşlar. Bugünlük benden bu kadar. Bir sonraki yazıma kadar hatta kalın. Şey amaan, hoşça kalın!..